Ég hef ekki komist hjá því að að heyra umræðurnar hvort Ólafur bjóði sig fram í sumar eða ekki. Hvað mig snerti taldi ég að hann hefði sagt í nýársávarpinu að hann ætlaði ekki í framboð. En svo fóru menn að túlka orðin hans út og suður þannig að maður var orðinn hálf ruglaður á öllu þessu og vissi ekkert í sinn haus. Og enn heldur þetta áfram, hvað mig snertir finnst mér það ekki skipta neinu máli hvort eða hvenær hann tekur af skarið og segir af eða á hvort hann ætli í framboð. Ömurlegast í allri þessari umræðu er þegar þjóðkjörnir fulltrúar á alþingi eru að gagnrýna sitjandi forseta sem er kjörin af fólkinu í landinu. Hvernig getur þetta fólk gagnrýnt  hvort hann tekur ákvörðun fyrr eða síðar? Ég er alveg viss um það ef það kemur fram maður eða kona sem fólkið í landinu treystir betur til að gæta hagsmuna sinna gagnvart framkvæmdavaldinu en Ólafur hefur gert verður hann eða hún kosin. En meðan svo er ekki er best að Ólafur verði áfram.
Svo skil ég ekki að þingmenn í lýðræðisríki skuli ekki treysta þegnum sínum. En ástæðan fyrir þessu bloggi er að þegar ég var á leiðinni heim í morgun heyrði ég í rás 2 þar sem var verið að tala við Ragnheiði Ríkharðsdóttur og Valgerði Bjarnadóttur þar sem þær voru að gagnrýna forsetan. Þessar konur ég veit ekki fyrir hvað þær standa og mér finnst að þær hafi orðið sér til minnkunar.
Ég var einn af þeim sem skoruðu á Ólaf að bjóða sig fram aftur og meðan ekki kemur fram meiri maður eða kona til að taka við þessu embætti mun ég styðja hann. En það er örugglega til fullt af manneskjum sem geta unnið þetta starf svo vel fari.